Ik had na de trailrunweek beloofd dat ik in ieder geval een keer deel zou nemen aan een trailrunevenement. Afgelopen zondag was het zover, mijn eerste deelname aan een trailrunwedstrijd. Een wedstrijd in de buurt, maar met het OV toch altijd een beproeving. Maar het ging voorspoedig en de laatste meters hoefde ik niet meer te lopen, want ik kreeg een lift aangeboden van twee loopmaatjes die ik van de Ardennen Trainingsweekenden ken (met hen zou ik later ook de eerste kilometers afleggen).

Eenmaal aangekomen het startnummer opgehaald, het op mijn eigen naam laten zetten (uiteindelijk bleek dat ook te zijn gelukt, maar daar kom ik nog wel kort op terug) en me klaar gemaakt voor de start. Er was nog genoeg tijd om wat bij te kletsen met bekenden en na een korte briefing klonk om tien uur het startsein.

In het begin was het even zoeken naar het juiste tempo, want dat starten gaat vaak toch wel (te) snel. Maar eenmaal lekker aan het lopen, ben ik blijven lopen. Helaas betekende dit wel dat ik al voor de eerste drankpost mijn gezelschap achter me liet. Het grootste gedeelte van de dag zal ik ook alleen lopen, maar met zo’n omgeving is dat niet erg. Wat wel een nadeel is, is dat als je even niet oplet en de verpakking van een gelletje (ik testte vandaag meteen een ander merk gel voor de marathon) opbergt je zomaar een pijltje kunt missen. Ach ja, wat bonus meters die je er gratis en voor niets bij krijgt.

Ik verspeelde hiermee wel tijdelijk mijn derde positie, want ik moest een stuk terug lopen en kwam achter de vierde dame uit. Maar die was ik al snel voorbij. Nog even doorrennen en toen zag ik mijn loopmaatjes. Daar heel kort bijgelopen en vervolgens op eigen tempo doorgelopen. Het duurde niet heel lang of ik liep weer op de positie waar ik, voordat ik me verliep, liep.

De 19 km wedstrijd startte een half uur na de 37k, maar nog voor de tweede drankpost werd ik ingehaald door de eerste drie lopers van die afstand. Wat een tempo!
Bij de verzorgingsposten, die zeer uitgebreid waren gesorteerd, beperkte ik me tot iets zouts en twee winegummetjes. Ik wilde zo min mogelijk andere dingen binnen krijgen, omdat ik gelletjes aan het testen was en water had ik zelf bij me. Al heb ik bij de eerste post wel wat cola gepakt, niet echt een aanrader, en bij de tweede post een waterzakje. Maar dit laatste vooral om de plakkerige handen en mond te kunnen wassen en als back up.
Maar goed, terug naar het rennen.

Het liep lekker, maar op een gegeven moment begon ik de benen wel te voelen. Maar dat is niet zo gek, want het parcours is allerminst vlak te noemen. Na heel lang niemand voor me of achter me te hebben zien lopen, kon ik op een gegeven moment een man inhalen. Na de laatste verzorgingspost, rond km 27, zag ik in de verte een man en een vrouw lopen. Mooi, rustig blijven lopen en de ademhaling in bedwang houden, wie weet kan ik aansluiting vinden. Ik kwam inderdaad steeds dichterbij en het duurde niet lang of ik had de man ingehaald. De vrouw was uit het vizier, maar bij een klim zag ik haar wandelen. Ik naderde, maar toen ze mij zag begon ze weer te rennen en kwam ik aan het elastiek te lopen. Op klimmetjes naderde ik, bij het dalen zoefde ze er weer vandoor. Die zal ik niet voor kunnen blijven dacht ik nog. Bij het klimmen misschien wel, maar die haalt me zo in bij het dalen. Ze leek nog zo makkelijk te lopen en mijn benen werden zo langzaam aan toch wat zwaar. Maar het geluk het parcours was aan mijn zijde, we naderden een klim. Ze begon te wandelen en ik ook om mijn ademhaling te controleren. Maar omdat ik sneller liep, besloot ik de gok te wagen en voor de tweede plaats te strijden. Ik begon weer te rennen en dat ging goed, maar ik wist dat het ‘leukste’ nog moest komen al wist ik natuurlijk niet wat ik er van moest verwachten. De finale van de corio trail, nog wat klim en klauterwerk in het bos. Een steile klim die met hulp van een touw bedwongen moest worden en nog wat lusjes door het bos, waarbij de organisatie nog wat extra hoogtemeters had ingebouwd. Met een korte eindsprint kwam ik als tweede dame maar met de naam Roel, in 3:38:37, over de finish. Bij de prijsuitreiking bleek het toch te zijn gelukt om het startnummer op mijn naam te zetten. Ik mocht een mooie prijs mee naar huis nemen: een bidon, een medaillehanger en een prachtig boek (Wereld Marathons). Na een pittige maar mooie run en veel gezelligheid, keerde ik moe maar voldaan huiswaarts. Iedereen bedankt voor zijn of haar bijdrage aan deze dag.